Σε ειδική προβολή που διοργάνωσαν οι κινηματογράφοι Palace σε συνεργασία με την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την ταινία “STELIOS” βασισμένη στη ζωή του μεγάλου λαϊκού τραγουδιστή Στέλιου Καζαντζίδη.
Λίγο πριν την έναρξη της προβολή ο πρόεδρος των Πολιτιστικών Προγραμμάτων της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, κ. Λεωνίδας Βλαχάκης μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στη ζωή και τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη και την ιδιαίτερη σημασία που έχουν για τους μετανάστες, τις γενιές που ξενιτεύτηκαν παίρνοντας σε μια βαλίτσα μαζί με τα όνειρα τους και τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη.
Ενώ ο υπεύθυνος του κινηματογράφου Palace, κ.Κιμ Πεταλάς, δήλωσε όχι μόνο εντυπωσιασμένος για την ανταπόκριση του κινηματογραφόφιλου κοινού για αυτή την ταινία αλλά τόνισε ότι για πρώτη φορά ελληνική ταινία θα προβληθεί σε 21 κινηματογράφους, είναι πράγματι πρωτόγνωρο και εντυπωσιακό η αγάπη του κόσμου για αυτή την ταινία και μάλιστα ελληνική.
Να σημειώσουμε ότι η ταινία κάνει πρεμιέρα την Τετάρτη 23 Απριλίου στο The Astor Theatre και ήδη τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί (SOLD OUT), για πληροφορίες και κρατήσεις για τις υπόλοιπες προβολές, επισκεφθείτε την σελίδα της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης www.greekcommunity.com.au
ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ
Η επιτυχία της ταινίας ήταν σαφώς αναμενόμενη, καθώς ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι μια προσωπικότητα που ακόμα αγαπιέται φανατικά από τον Ελληνισμό εντός και εκτός Ελλάδας.
Παράλληλα, τα τραγούδια του παραμένουν κορυφαία στην ελληνική δισκογραφία και ανακαλύπτονται ξανά και ξανά από τις νεότερες γενιές.
Στο ρόλο του πρωταγωνιστή ο γνωστός τραγουδιστής Χρήστος Μάστορας, τα σχόλια και οι κριτικές που ειπώθηκαν στον ελλαδικό χώρο που προβλήθηκε η ταινία, διίστανται για τον ρόλο του σε αυτό το έργο, και ενώ ακούγοντας όλα αυτά επηρεασμένος είχα και ’γώ κάποιες επιφυλάξεις, ωστόσο, προσωπική γνώμη, κατάφερε να εκπλήξει ευχάριστα το κοινό, και εντυπωσίασε με την ηθοποιία του, νομίζω ότι ήταν πάρα πολύ καλή η επιλογή του σκηνοθέτη Γιώργου Τσεμπερόπουλου.
Στην ταινία ο Στέλιος Καζαντζίδης δίνει μέσα στην βάρκα του, συνέντευξη σε νεαρό δημοσιογράφο (Δημήτρη Καπουράνης ως Γιώργος Λιάνης) στα τέλη της δεκαετίας του 1970, στην οποία εξομολογείται σκέψεις και αναμνήσεις ανάμεσα σε δίχτυα και κάθετη μελαγχολία, λίγο έξω από το φτωχικό ψαροκάλυβό του, ενώ αφηγείται επεισόδια από τη ζωή του, όπως τη σχέση με τον πατέρα του, ο οποίος δολοφονήθηκε από παρακρατικούς εθνικόφρονες, τον αδελφό και την μητέρα του, τη δύσκολη νεανική ζωή του, τις σχέσεις του με την Καίτη Γκρέυ και τη Μαρινέλλα, τις κόντρες του με τις δισκογραφικές, την απόσυρσή του από τα νυχτερινά κέντρα και την επιστροφή στη δισκογραφία με τον δίσκο Υπάρχω.
Οι δυο μεγάλες σχέσεις της ζωής του έχουν κεντρικό ρόλο στην ταινία. Το άλυτο πρόβλημα της Καίτης Γκρέυ (Κλέλια Ρένεση, πληθωρική) είναι η μητέρα του Στέλιου, η «μανούλα» του, η Γεσθημανή (Αγορίτσα Οικονόμου), ενώ της Μαρινέλλας (Ασημένια Βουλιώτη) η θέση της στον χώρο: την ίδια στιγμή που του Καζαντζίδη του τελείωνε άσχημα το σύστημα γύρω από το «οργανωμένο» τραγούδι, η Κίτσα ασφυκτιούσε στα καθιστά σιγόντα και διψούσε για αυτόνομη καριέρα. Οι συγκρούσεις του με την καθιερωμένη τραγουδίστρια που τον βοήθησε στο ξεκίνημα και με τη μικρή που συμμερίστηκε το πάθος του για το ψάρεμα και χειρίστηκε καλύτερα τη χειριστική μητέρα αποπνέουν μια πιο συγκαταβατική αφήγηση, με τη σκηνοθεσία να παρακολουθεί τις καταστάσεις και όχι να τις ερμηνεύει.
Μια από τις παρατηρήσεις και παραλείψη, σχετικά με την ταινία και τη ζωή του είναι ότι δεν γίνεται ιδιαίτερα μεγάλη αναφορά στο ποντιακό στοιχείο.
Βέβαια, παρά τις ανεπανάληπτες επιτυχίες του και τη συνεχή προβολή της καταγωγής του, ο Στέλιος δεν είχε ποτέ ασχοληθεί επισταμένως με το ποντιακό τραγούδι. Αν και, όπως είχε πει πολλές φορές, μεγάλωσε με τα τραγούδια που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες από τις χαμένες πατρίδες και τα οποία άκουγε από τη γιαγιά και τη μητέρα του, δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να κάνει μια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα που θα έπρεπε να συμπεριληφθεί στην ταινία, Μέχρι το 1993, τότε που συναντήθηκε με το άλλο αηδόνι του Πόντου, τον Χρύσανθο Θεοδωρίδη και κυκλοφόρησαν τον δίσκο «Τ’ αηδόνια του Πόντου», από την ΜΒΙ, όπου και ξεπέρασε τις 30.000 πωλήσεις, όταν οι ποντιακοί δίσκοι δεν ξεπερνούσαν τους 5.000-10.000.