Δεν Ξεχνώ – Αλλά Μήπως Ξεχνιόμαστε;
Κάθε χρόνο, και λιγότεροι.
Όσες δεκαετίες κι αν περάσουν, οι πληγές της βάρβαρης τουρκικής εισβολής στην Κύπρο δεν επουλώνονται. Η εισβολή στην Κύπρο δεν είναι “ιστορικό γεγονός”. Είναι ακόμα ανοιχτή πληγή. Και χρόνο με τον χρόνο, οι εκδηλώσεις μνήμης γίνονται πιο υποτονικές, πιο «τυπικές».
Η συμμετοχή περιορίζεται. Η οργή, η θλίψη, ο πόνος, το δίκαιο, μετατρέπονται σε τυπικότητα. Γιατί;
Λυπάμαι που το λέω, αλλά η ΣΕΚΑ, ο βασικός φορέας οργάνωσης αυτών των εκδηλώσεων, φαίνεται να έχει εγκαταλείψει τη σπίθα. Οι εκδηλώσεις μοιάζουν όλο και περισσότερο με παρέες γνωστών που απλώς “κάνουν το καθήκον τους” — χωρίς ουσιαστική οργανωτική προσπάθεια για μαζική συμμετοχή, χωρίς ανοιχτή πρόσκληση στους νέους, χωρίς κάτι που να αγγίζει την ψυχή και τη συνείδηση όσων ακόμα δεν ξεχνούν.
Δεν φτάνει να ποστάρουμε ή να δημοσιεύσουμε 10 φωτογραφίες, να αφήσουμε ένα στεφάνι στο μνημείο, να διαβάσουμε ένα «κλασικό» άρθρο της Γαζή, να ακούσουμε μια ομιλία υπουργού ή ένα μουσικό απόγευμα. Δεν είναι αυτό το «καθήκον» μας. Δεν είναι αυτό που θα φέρει τη δικαίωση. Δεν είναι έτσι που θα μείνει ζωντανή η μνήμη.
Αντιθέτως, οφείλουμε να αναβαθμίσουμε τον λόγο μας. Να ανοίξουμε τη συζήτηση στις νέες γενιές. Να δώσουμε βήμα στους πρόσφυγες, στους αγνοούμενους που δεν γυρίζουν, στις οικογένειες που ακόμα περιμένουν. Οφείλουμε να μετατρέψουμε τη μνήμη σε δράση, και τη λύπη σε αγώνα για μια ελεύθερη Κύπρο.
Δεν φτάνει να φανούμε ότι θυμόμαστε. Πρέπει να το ζούμε.
Η μνήμη δεν είναι καθήκον – είναι ευθύνη. Για μια ελεύθερη Κύπρο, για όσους δεν γύρισαν, για όσους ακόμα περιμένουν.
Δεν ξεχνώ. Αλλά φοβάμαι πως ξεχνιόμαστε.